توسعه یک الگوریتم مکانی ریزدانه جهت ارزیابی میزان دسترسی به خدمات شهری

هدف از این تحقیق ارائه مدلی ریزدانه جهت ارزیابی میزان تقاضا برای خدمات مختلف شهری در مناطق ساخته شده و سپس مقایسه آن با میزان خدمات فراهم شده از منظر کیفیت زندگی و برابری در برخورداری از تسهیلات شهری است. در این مقاله مراحل توسعه و پیاده سازی مدل فوق به عنوان یک ابزار تصمیم گیری مکانی جهت ارزیابی میزان در دسترس بودن خدمات شهری بر اساس دو معیار اصلی فاصله (به عنوان شاخص شعاع سرویس دهی) و سرانه (به عنوان شاخص تراکم جمعیت)، ارائه شده است. در توسعه مدل پیشنهادی، از سامانه اطلاعات مکانی1 به عنوان مولد2 سامانه های حامی برنامه ریزی مکانی3، استفاده شده است. همچنین این مدل برای یک محدوده نمونه در منطقه هفت شهرداری تهران اجرا گردیده و نتایج آن با مدل های مرسوم مبتنی بر زون بندی مقایسه شده است. نتایج بدست آمده حاکی از قابلیت های مدل پیشنهادی جهت تعیین میزان محدودیت پلاک های ساختمانی در خصوص دسترسی به حداقل سطح خدمات مورد نیاز است، به طوری که ارزیابی انجام گرفته در این سطح از جزئیات مکانی موجب بهبود دقت در تعیین میزان و محل وقوع نقصان در تأمین خدمات و تسهیلات شهری می باشد. ریزدانه بودن مدل ارائه شده و همچنین ارائه مدل های ارزیابی مبتنی بر gis متفاوت با توجه به تک خدماتی و یا چند خدماتی بودن خدمات شهری، از نوآوری های این تحقیق است.